اولش سخت که خیلی دردناک بودش ترسناک بودش
وقتی شروع کردم پاهام لب پرتگاه بودش
شاید شنیدی که میگن اگه خندیدم به اجباره عکاس بودش
این حکایت منه نیشو کنایه ی همه
علاقه ی شدید به این ملودی غمه منو بیچاره کرد
این رپ لعنتی حتی آهنگساز میکرد قیافه کج
وسط این راه سخت منو پیاده کرد
عشقمم رفت منو سیگاری کرد
حتی فاصله گرفتم من از خونوادم
از همینجا میگم مامان بابا دوست دارم
همه رفتید نه؟ به درک از اول بودید مگه
تو خوشی همه هستن کشیدید عقب تر تو سختیا با مرام بودید اگه
اینجوری نمیشدش هر کی رسید کنار ما گنده میشدش
با چند تا عکس تو پست نمیشدش یه رفاقت ثابت
شاه برگشت سرباز رفت از یادت
برو دست حق بدرقه ی راهت
به امید برج میلادت ، به امید برج میلادت
از ۸ اسفند روزارو هی شمردم
خودم که هیچ تمومه رویاهامو بردن
من اونی که هیچوقت نخندید
همونی که واسه شهرت نجنگید
همونی که دیگه سازش کوک نیست
خیلی وقته حالش خوب نیست
همونی که بهش وعده دادی یه روز
گرگ بودید اومدید با لباس یه دوست
خندیدم همش تا نباشه غمتون
چی شد یهو گیج رفت سرتون
خوشحال شدم وقتی شمارو تو نبودم خوش دیدمتون
یکی بهم گفت یکی از داداشیات تو روت خوب پشت سرت فش داشت میداد
خندیدم گفتم چندتارو بزنم بالاخره یکی با خنجر از پشت میاد
دیدم مرامو فقط تو ساز شکستم
خیلیا غرورمو شکستن
بریدی صدامو با تک آسه خشت
کجا بودی رفیق وقتیکه دلم میگرفت
وقتی که دلم میگیره وقتی که حتی یه لحظه
سازمو بغل میگیرم بیخودی تنم میلرزه
دیگه من نمیشم آروم کسی نیست تو این روزامون
کسی نیست منو بفهمه تکو تنها زیر بارون
منم و ساز پشیمون منم و یه روح داغون
منم و چشمای خیسم قدمای خیلی آروم
تو به من وعده میدادی من فقط پای تو باختم
تو خداحافظی کردی من خودم خودمو ساختم
هر چی غمه تو این دنیارو بگی من چشیدم
تو چشام نگاه بکن که نیستش جات
اون رفیقی که واسه ناموسش غمه کشیدم
دمش گرم پشت سرم فوش ناموس داد
منم و ساز پشیمون منم و یه روح داغون
منم و چشمای خیسم قدمای خیلی آروم
تو به من وعده میدادی من فقط پای تو باختم
تو خداحافظی کردی من خودم خودمو ساختم
